کلمه ویتامین از واژه یونانی «ویتا» به معنی زندگی و توسط «کاسیمیر فونک» (Casimir Funk) دانشمند زیست شیمی‌دان لهستانی تبار در سال ۱۹۱۲ نامگذاری شد. ویتامین ها ترکیبات آلی هستند، که به مقدار خیلی جزیی برای سوخت و ساز مواد غذایی و اعمال حیاتی بدن، رشد و نمو و تندرستی ضرورت دارند. تغذیه ناقص و رژیم غذایی نامناسب سبب کمبود یا فقدان یک یا چند ویتامین می شود و به بیماری های مختلف مانند بری بری و پلاگر می‌‌انجامد. ویتامین‌ها سبب تسهیل متابولیسم، تولید و سنتز اسیدهای آمینه، چربی ها و کربوهیدرات‌‌ها می شوند. همچنین رشد و نمو و ترمیم سلول‌های بدن را میسر می‌‌سازند.
برخی از ویتامین ها سبب جذب مواد غذایی در روده می شوند و بعضی به عنوان کاتالیزور عمل می کنند. تأثیر آن ها روی بافت‌های اپی تلیال و نیز استخوان است و در مجموع هر کدام از آن‌ها از بروز یک عارضه جلوگیری می‌کند. ویتامین ها را به دو دسته مهم شامل ویتامین های محلول در آب و ویتامین های محلول در چربی تقسیم کرده اند. ویتامین E، ویتامین K، ویتامین D، ویتامین A را محلول در چربی و ویتامین Cو ویتامین های گروه Bرا محلول در آب دانسته اند.
علاوه بر مواد معدنی، ویتامین ها مورد نیاز بدن هستند، زیرا بدون حضور آن ها در غذا، سلامتی و تعادل اعضای بدن ناپایدار می شود و در اعمال حیاتی اختلالاتی ایجاد می شود و عوارضی بروز می کند که گاه منجر به مرگ می شود. ویتامین ها دارای توابع مختلف و گوناگونی بیوشیمیایی هستند. بعضی از این توابع به عنوان شبیه به هورمون تنظیم کننده سوخت و ساز مواد معدنی (به عنوان مثال ویتامینD) یا تنظیم کننده رشد و تمایز سلول و بافت (به عنوان مثال برخی از اشکال ویتامین A) است. سایر عملکردها به عنوان آنتی اکسیدان ها (به عنوان نمونه ویتامین Eو برخی اوقات ویتامینC) و بیشترین تعداد از ویتامین ها (به عنوان مثال ویتامین های B) به عنوان پیش ماده برای کوفاکتور آنزیمی است که به آنزیم ها به عنوان کاتالیزور در سوخت و ساز بدن کمک می کنند.